Lost in a city

De vraag 'Waarom moet er bij mij altijd iets mis gaan?' heb ik een hele tijd geleden al achter me gelaten. Ik heb het geaccepteerd. Ik weet dat ik niet handig ben en ik weet dat er bij mij altijd wel iets mis gaat, maar toch vraag ik me soms nog af waarom dat altijd weer bewezen moet worden. In dit verhaal neem ik jullie mee naar dinsdag 7 augustus (ja dat was gisteren)

Het is 17:19 en ik krijg een sms van Linda dat ze gaat fietsen, wat betekend dat ik ook moet gaan fietsen want we moeten de bus halen en de tijdelijke halte zien te vinden. Het weer lacht ons gelijk al toe het begint namelijk te regenen. Om m'n net gestijlde haar te beschermen ga ik voor lul fietsen met een pet op, dit zorgt er trouwens ook voor dat je makeup niet uitloopt, is wel handig.
Alsof dat nog niet genoeg was bleek er ook nog wielerronde te zijn, precies bij die weg waar wij langs moesten, dus dat ging allemaal ook niet zo handig. Verregend kwamen we aan bij de halte waar we veel te vroeg waren. Maar tot nu toe ging het allemaal nog best goed!

We stappen uit bij de halte schoolstraat ipv revalidatiecentrum, want dat zou korter en binnendoor zijn volgens de rest. Dat wilde ik wel zien. Door wat extreme regenaanvallen waren in een Melissa wat achterop geraakt, tot we uiteindelijk de groep helemaal kwijt waren. Maar ik dacht dat we het nog wel konden vinden allemaal. Dus wij lopen leuk ergens heen, tot we na een tijdje tot de conclusie komen dat we geen idee hebben waar we zijn. We bellen naar de rest die ons nog proberen te zoeken, maar we wisten zelf niet waar we waren dus dat werkte allemaal ook niet zo goed. Na 15 pogingen met de navigatie op m'n telefoon en nog een paar rondjes te hebben gelopen zag ik het ineens. Daar was het restaurant! Het bleek dat we er al bijna naast hadden gestaan maar het niet gezien hadden en dus weer verder waren gelopen.
Van m'n gestijlde haar was weinig over en de onderkant was zijknat. Dus dat gingen we maar even drogen onder zo'n handdroogblaasding in de wc.

Na deze heftige heenreis hebben we ons 3 uur lang vol zitten proppen zodat we met buikpijn weer naar huis (of naja naar de lier) gingen. Het was een gezellig avondje! Alleen doen m'n benen nog steeds pijn...