Strompelen naast de rode loper

"Yo dude", dat is wat m'n zus altijd tegen me zegt als ze me ziet. Tegen jullie zeg ik maar gewoon hallo leuke lezertjes en welkom. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik hier iets heb getypt, en eigenlijk is dat ook wel zo, dus hier gaan we weer.
Het is pas net iets meer dan een week geleden, maar het voelt al als een maand geleden: de première van de musical Dreamgirls! Ik kreeg het samen met Lisanne (klasgenoot bij tv) voor elkaar om naar deze première te gaan. We kregen een zogeheten perspas, eigenlijk betekende dit gewoon dat we op een lijst met andere journalisten en fotografen werden gezet, maar het klink wel cool. We mochten met onze camera en microfoon naast de rode loper gaan staan om de BN'ers die daar overheen gingen lopen vragen te stellen.
Wij kregen dit goede nieuws op dinsdagavond en op zondag was de première, ineens moesten we nog heel veel gaan regelen. De dresscode was black tie, ik raakte gelijk in paniek. Ik moest een nette outfit aan met, je raadt het al, hakken eronder. Na lang zoeken in m'n kast vond ik iets wat ik aan kon doen alleen waren de schoenen een probleem, de hakken waar ik nog een soort van op kan lopen staan in Tilburg en ik was in Naaldwijk. Gelukkig was daar Shara die nog een paar hakken had die ik last minut (lees 5 minuten voordat ik naar m'n bus moest) nog even kon ophalen. Ik had er alleen even niet bij stil gestaan dat ik al ongeveer een jaar niet op hakken had gelopen. Ik liep dus niet zo soepel en ging na een uur al dood van de pijn in m'n voeten, tenen, enkels en benen. Strompelend kwam ik aan bij het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Hier werd het allemaal erg spannend, want de première kwam nu toch wel erg dichtbij. Sta je dan, tussen koffietijd, sbs, rtl boulevard, de telegraaf en nog allemaal anderen. Mensen vragen waar we van zijn en een beetje lacherig antwoorden we "We zijn studenten van Fontys". Mensen reageren enthousiast, van rtl boulevard kregen we zelfs nog allemaal tips en uitleg over hoe hun hun items voorbereiden en filmen.
Het is ons uiteindelijk gelukt om wat mensen voor de camera te krijgen en het was echt heel erg leuk om te doen, ook al vonden we het een beetje eng om mensen aan te spreken, zeker omdat sommige je echt zo boos aankeken van waag het eens iets tegen me te zeggen. Maar anderen waren juist hartstikke aardig, Jamai kwam zelfs uit zichzelf naar ons toe. Toen we ook nog eens een uur voor aanvang tickets kregen om zelf de show te gaan zien kon onze dag niet meer stuk want wauw wat was dit een vette musical. Vooral de zang, wat heeft Berget Lewis toch een geweldige stem!

Na dit alles hebben we nog wat stukjes gefilmd en nagenoten van de voorstelling. Strompelend ging ik weer naar de metro. Ik besloot nog even een pasta te halen op Rotterdam centraal en ontdekte daar dat er vrijwel geen treinen reden richting Schiedam en Delft. Ik moest naar huis via Schiedam en m'n reisplanner gaf aan dat ik er ongeveer 1,5 uur over zou gaan doen om thuis te komen vanaf Rotterdam. Helaas voor mij klopte dit ook. Eerst moest ik een half uur wachten op de trein, want alleen de sprinter naar Hoek van Holland reed nog richting Schiedam, verder niks. Vervolgens moest ik daar nog ongeveer een half uur wachten op de bus, die thank god wel kwam, want ik hoorde van mensen dat de 2 bussen ervoor niet waren gekomen.
Eenmaal thuis aangekomen heb ik gelijk die vreselijke schoenen uitgegooid en ben ik op de bank neergeploft, wat een dag! De dagen erna heb ik nog pijn aan m'n tenen gehad, maar het was het waard! Nu alleen nog even hopen dat onze gefilmde stukjes samen een goed item gaan worden, maar dat komt wel goed denk ik!